Dla zapewnienia bezpieczeństwa każdego państwa niezbędnym jest objęcie pewnych istotnych dla jego funkcjonowania informacji ograniczeniem dostępu. W tym celu tworzy się system ochrony informacji, które nie są powszechnie jawne.
Głównym aktem prawnym, który określa zasady i organizację systemu ochrony informacji niejawnych w Polsce jest ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych ( Dz. U. 2010 nr 182 poz. 1228), która zastąpiła regulację o tej samej nazwie z 1999 r.
Warunkiem skutecznej ochrony informacji niejawnych jest stosowanie kilku podstawowych zasad. Są to:
- Zasada udostępniania informacji niejawnych wyłącznie osobom gwarantującym ich ochronę przed nieuprawnionym ujawnieniem. Warunkiem wykonywania obowiązków związanych z dostępem do informacji niejawnych jest uzyskanie odpowiedniego poświadczenia bezpieczeństwa lub upoważnienia oraz odbycie przeszkolenia.
- Zasada ograniczonego dostępu. Informacje niejawne mogą być udostępnione wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy na zajmowanym stanowisku (tzw. zasada "need-to-know").
- Zasada podporządkowania środków ochrony klauzuli informacji. Środki ochrony fizycznej i zasady bezpieczeństwa obiegu dokumentów muszą być adekwatne do klauzuli tajności informacji.
- Zasada kontroli wytwórcy nad sposobem ochrony informacji. Klauzulę tajności przyznaje osoba, która jest upoważniona do podpisania dokumentu lub oznaczenia innego niż dokument materiału. Bez zgody tej osoby lub jej przełożonego nie można zmienić lub znieść klauzuli.
- Zakaz zaniżania lub zawyżania klauzuli tajności.